روزها، ماه ها و سال ها می گذرند و هر روز اتفاقاتی تازه را به همراه می آورد. همه ی ما برای آنکه بتوانیم کارهای روزمره خود را مدیریت کنیم، به تقویم احتیاج داریم؛ گاه این تقویم در جیب یا کیفمان جا خوش می کند و یا در گوشی های هوشمند، نمونه های مختلفی از آن را مورد استفاده قرار می دهیم. شاید در یک نگاه، همه ی روزها مانند هم به نظر برسند اما گاهی پیش می آید که در کنار روز و ماه و سالی که در آن هستیم، نامی خاص نیز به چشم می خورد که به همان تاریخ اختصاص یافته و همه ساله بزرگ داشته می شود. در این میان، مناسبت هایی هستند که در تقویم ها هیچ جایگاهی ندارند و شاید هیچ گاه حتی به گوشمان هم نخورده باشند؛ مثل همین امروز که هجدهم مهر ماه است و از سال 1382 عنوان روز نکوداشت زاینده رود را به دوش می کشد اما کمتر کسی به آن اهمیت می دهد!

کمتر کسی است که در ایران زندگی کند و قصه ی پرغصه ی زاینده رود را نداند. هر کس، حتی برای یک بار هم که شده، تصویری از بستر پر ترک زاینده رود را دیده و درد این خطه از سرزمینمان را لمس کرده است. امروز را به نام این رود خشکیده نامگذاری کرده اند تا به بهانه ی آن، تلاش خود را برای یافتن مرهمی برای این زخم بزرگ بر تن این جلوه ی زیبای کشورمان، بیشتر کنند و توجه بیشتری به آن جلب گردد.

این روز در سال ۱۳۸۲ از سوی تشکل‌های زیست‌محیطی استان اصفهان و استان چهارمحال و بختیاری به عنوان روز نکوداشت زاینده رود نامگذاری شد و نخستین تجمع و راهپیمایی به این مناسبت نیز در همان سال توسط تشکل‌های زیست‌محیطی استان اصفهان در کنار بستر خشک زاینده رود در شهر اصفهان برگزار گردید. در آن زمان، ۴ سال از شروع خشکی‌های بلند مدت زاینده رود می گذشت و انتقال تمام آب موجود در آن به استان های همجوار زخم عمیقی را به جای گذاشته بود. مهم‌ترین شعار تجمع مذکور این بود: "زاینده رود را زنده، کامل و همیشه می‌خواهیم"

حالا سال ها از آن روز می گذرد و این رود تنها در زمان هایی کوتاه رنگ آب را به خود دیده است. چهره ی امروز زاینده رود هنوز هم حکایت از دردی دارد که از سال ها پیش به جا مانده و زیبایی های شهر را می بلعد.