می توان محوطه ی تازه کشف شده ی « بَندِپی » نوشهر را از نظر ابعاد و همینطور تعداد دست‌افزارهای سنگی که در آن بوده را در دسته ی بزرگترین محوطه‌های گزارش شده و همچنین نخستین مدرک از حضور انسان عصر پارینه سنگی میانی (نئاندرتال) در این بخش از ایران دانست.

در گزارشی که ایسنا در این باره تهیه کرده است ، سرپرست هیات باستان‌شناسی ، حامد وحدتی نسب در این باره می گوید :

پیش از این فقط در بخش‌های کوهستانی جنوب شرق دریای مازندران، در محوطه «کیارام» در استان گلستان، مواد فرهنگی منتسب به انسان «نئاندرتال» شناسایی شده بود که این امر مربوط به بیش از شش دهه پیش و توسط باستان‌شناسان انگلیسی انجام شد.

او صحبت هایش را این طور ادامه داد:

در خردادماه سال جاری فاطمه شجاعی‌فر، یکی از دانشجویان کارشناسی ارشد باستان شناسی مؤسسه آموزشی مارلیک نوشهر به طور تصادفی به تجمعی از دست-افزارهای سنگی روی سطح در کوهستان مشرف به منطقه بَندِپی در شهرستان نوشهر برخورد کرد که بازدیدی کوتاه از محوطه به همراه محمد قمری فتیده، یکی از اساتید رشته باستان شناسی دانشگاه مازندران انجام شد .

او ضافه کرد :

پس از مشاهده فراوانی چشمگیر دست‌افزارهای روی سطح و همچنین با توجه به فعالیت‌های راه‌سازی در جنب محوطه، این اتفاق به اطلاع پژوهشکده باستان‌شناسی رسید و پس از گرفتن مجوزهای لازم عملیات بررسی و شناسایی محوطه با همراهی کوروش روستایی یکی دیگر از باستان‌شناسان از پژوهشکده باستان شناسی شروع شد.

وحدتی نسب ادامه داد :

با توجه به این نکته که این نخستین گزارش از یافت شدن محوطه‌ای پارینه سنگی از یال‌های شمالی البرز مرکزی بود، گروه سعی کرد تا در یک هفته به شناسایی گستره‌ی پراکنش یافته‌های سطحی محوطه «بَندِپی» بپردازد.

وی افزود:

براساس مشاهدات، پراکنش دست افزارهای سنگی بسیار فراتر از ابعاد تخمینی اولیه بوده و محدوده‌ای به وسعت چندین کیلومتر مربع در بخش‌های مختلف کوهستان مشرف به شهرستان نوشهر را در برگرفته است.

او صحبت هایش را در حالی ادامه داد که به اهمیت بالای تعداد دست‌افزارهای سنگی یافت شده اشاره داشت :

تخمین‌های کارشناسی نشان از وجود بیش از صدها هزار قطعه دست افزارسنگی در محوطه است.

او ادامه داد چیزی که از مطالعات ابتدایی پیرامون ریخت‌شناسی و فن‌آوری دست‌افزارهای سنگی بر می آید این است که بیشتر این دست‌افزارها منتسب به دوره پارینه سنگی میانی (بازه زمانی بین 250 تا40هزار سال پیش ) است :

یعنی دوره‌ای که از آن به نام عصر انسان «نئاندرتال» نیز یاد می‌شود. همچنین، بخش خاص و مجزایی از محوطه دارای مواد فرهنگی منتسب به انسان هوشمند و دوره پارینه سنگی جدید (بازه زمانی 40 تا 18 هزار سال پیش) است.

وحدتی نسب به عنوان یک باستان شناس ، درطول سال‌های گذشته در محوطه عظیم پارینه سنگی دیگر ایران (میرک در جنوب سمنان) فعالیت داشته، اعتقاد دارد :

دسترسی آسان به مواد خام ابزارسازی، فراوانی منابع آبی و غذایی و همچنین ثبات نسبی اقلیمی از جمله دلایلی است که منجر به شکل‌گیری چنین استقرار گسترده‌ای در محوطه «بَندِپی» در سالیان متمادی شده است.