تعریف و بررسی انواع تاسیسات اقامتی

اقامت یکی از قسمت های اصلی یک سفر است . این بخش از سفر بستگی زیادی به بودجه ی مورد نظر گردشگران و سلایق شخصی آنها دارد .

همانگونه که در مطلب ارکان گردشگری اشاره شد ، تاسیسات اقامتی یکی از ارکان گردشگری هستند که نقش بسیار مهمی را در این صنعت ایفا می کنند . 

امروز در کارناوال به بررسی انواع تاسیسات اقامتی می پردازیم.

کاروان

کاروان نوعی اتاقک کوچک است که به یک وسیله ی نقلیه متصل است . این اتاقک دارای امکاناتی است که می تواند اقامت در آنها را ممکن سازد . کاروان ها دارای یک تامین کننده ی انرژی هستند . این تامین کننده می تواند صفحات خورشیدی ، ژنراتورهای برق و .... باشد . هر کاروان امکانات متفاوتی دارد که بسته به سلیقه و بضاعت صاحب کاروان متغیر است . سرویس بهداشتی ، حمام ، امکانات پخت و پز ، محل خواب و بسیاری امکانات دیگر در کاروان جای می گیرند. مزیت این نوع اقامتگاه این است که قابل جابه جایی می باشد و مشکل آن در پیدا کردن محل مناسب برای استقرار است.

کمپ

به محل برپایی چادر کمپ می گویند و عمل برپایی چادر را کمپینگ می نامند . گردشگران در انتخاب محل کمپینگ مواردی نظیر شرایط فصلی و جوی، سیل گیر نبودن، ریزشی نبودن ، ممنوعه نبودن برپایی کمپ  و ترجیحا نزدیکی به آب را در نظر می‌گیرند. در این نوع اقامت وجود لوازمی مانند چادرهای دو پوش، زیر انداز ضد آب و کیف کمک های اولیه ضروری است.

گاهی کمپ ها دارای امکاناتی نیز هستند که در این صورت به آنها کمپ تجهیز شده گفته می شود . از میان این امکانات می توان به موتوربرق ویا مبدل برق برای چراغ روشنایی و وسایل شارژ شونده، یک وسیله نقلیه موتوری و یا یک چهارپا جهت نقل و انتقالات ضروری ، چادر تدارکات و آشپز خانه ، اجاق گاز و یا هیزم جهت پخت و پز ، میز سلف با سایه بان و چند عدد صندلی کوچک سفری  ، توالت صحرایی و آفتابه ، حمام صحرایی و کتری جهت گرم کردن آب روی آتش برای استحمام اشاره کرد . حمام صحرایی یک اتاقک کوچک است که به سقف آن یک مخزن ۲۰ لیتری آویخته شده و قبل از هر استفاده باید پر شود تا از طریق دوش خروجی آن مورد استفاده قرار گیرد.

در برخی کمپ های تجهیز شده ، یک امداد رسان که دوره های خاصی را گذرانده است نیز حضور دارد.

خانه ی محلی یا کاروانسرا

در هر منطقه بومیانی زندگی می کنند که بخشی از خانه ی خود را در اختیار گردشگران می گذارند ساکنان خانه در اغلب  موارد هیچ تغییری در جهت انطباق آن با استفاده ی گردشگران ایجاد نکرده‌اند و به دلیل مهمان نوازی و کسب درآمد خانه ی خود را در اختیار گردشگران قرار می دهند. 

تعداد اتاق‌ها، امکانات، قدمت، متراژ و نوع ساخت این خانه‌ها منطبق با بضاعت مالی و فرهنگی‌ صاحبانشان بوده و گردشگران که معمولا تعدادشان بیش از ظرفیت معمول آن خانه‌هاست با فرهنگ‌های احتمالا متفاوتی که دارند یکی دو شب را به عنوان سر پناه و در جهت تحقق بخشی از اهداف سفر در آن سکونت می‌کنند .

خانه های محلی دارای اتاق های تو در تو هستند که کف آنها با فرش یا موکت پوشیده شده است . از بخاری هیزمی یا نفتی و یا چراغ والور برای گرمایش استفاده می کنند . دارای یک آشپزخانه  ، سرویس بهداشتی وحمام  به صورت محدود هستند . 

اگر خانه ی محلی توسط یک سرمایه گذار بازسازی شده و برای پذیرایی از گردشگران مورد استفاده قرار گیرد از آن با عنوان خانه ی محلی تجهیز شده یاد می شود و علاوه بر امکانات معمولی امکانات دیگری را نیز در اختیار گردشگران قرار می دهند که عبارتند از : تعدادی سرویس بهداشتی و گاها یک سرویس فرنگی ، شوفاژ و رختخواب به تعداد گردشگران .

خانه های محلی در صورت تجهیز به انواع وسایل سنتی آراسته می شوند.

آنچه که در مورد خانه های محلی تجهیز شده انجام می گیرد ، در بازسازی کاروانسراها و تبدیل آنها به اقامتگاه نیز قابل انجام است . در این صورت کاروانسراهای تاریخی با رعایت نکات اصولی ، مرمت و تجهیز می شوند و به عنوان اقامتگاه مورد استفاده قرار می گیرند . این نوع اقامت در ایران رواج دارد و یکی از نمونه های ان رباط زین الدین است که در مطلب کاروانسرای زین الدین ، مهریز | تنها بنای مدور ایران به معرفی آن پرداخته شده است  .

ویلا

ویلا به خانه ای گفته می شود که معمولا توسط غیر بومیان برای استفاده فصلی خانواده ی خود در بعضی از ساخته یا خریده می شود و در مدتی که خودشان از آن استفاده نمی کنند آن را برای اجاره ارائه می دهند.

 تعداد اتاق‌ها و امکانات، قدمت، متراژ و نوع ساخت این ویلا ها بسته به سلیقه و بضاعت مالی صاحبانشان متغیر است و بنا به امکانات دارای قیمت های متفاوتی نیز هستند.گاهی هر ویلا یک حیاط اختصاصی دارد و گاهی نیز ممکن است چند واحد در یک ویلا یک حیاط مشترک داشته باشند.ویلاها دارای ۱ الی ۴ اتاق و یک حال( سالن) با کفپوش فرش یا موکت می باشند. همه دارای آشپزخانه‌ای با امکانات پخت و پز وگرم کردن آب وغذا هستند. برای گرمایش از شوفاژ، بخاری گازی ویا بخاری برقی و برای سرمایش از کولر گازی یا آبی استفاده می کنند.

خوابگاه و هاستل

خوابگاه ها در تملک نهاد های دولتی و یا نیمه دولتی نظیر دانشگاه ها، مدارس، تربیت معلم، تربیت بدنی و هلال احمر قرار دارند. در برخی از مناطق محروم این خوابگاه ها که محل زندگی دانشجویان و یا دانش آموزان و یا اردوهای ورزشی تفریحی می باشد بهترین مکان و یا تنها مکانی است که  گردشگران می توانند در آن اقامت داشته باشند. برخی از تور های تور های گردشگری، با مسئولین این خوابگاه ها مذاکره و با پرداخت هزینه، به عنوان اقامتگاه از آن استفاده می نمایند.

خوابگاه ها معمولا دارای حیاط، چند باب سالن و یا اتاق بزرگ با تخت های دو طبقه و تشک ابری و بالش و پتو(بدون ملحفه)، چند سرویس بهداشتی، و حمام با آب گرم محدود و یک سالن غذا خوری  می باشند.

هاستل ها در خارج از ایران وجود دارند و تفاوت چندانی با خوابگاه ندارند. این مراکز اقامتی توسط بخش خصوصی نیز اداره می شوند.

اکوکمپ ، اکولوژ، اکوهتل

این نوع اقامتگاه ها به گونه ای ایجاد می شوند که تمامی اجزا و زیر ساخت هایشان منطبق بر اصول زیست محیطی باشند و آسیب به جوامع بومی و اکوسیستم منطقه را به حداقل برسانند.

این نوع اقامتگاه ها علاوه بر داشتن امکانات کامل در زمینه اقامت ، سرو غذا و نوشیدنی و سایر امکانات رفاهی ، با استفاده از انرژی های طبیعی مثل انرژی باد و خورشید ،کمترین دی اکسید کربن را وارد محیط می کنند  .مواد غیر بومی در ساخت آن استفاده نمی شود و حفاظت از طبیعت را در دستورکار خود دارند. نیروی کار در این اقامتگاه ها بومی است تا انتقال تجربیات فرهنگی به خوبی صورت گیرد.

هتل، مهمانسرا، هتل آپارتمان، متل، مهمان پذیر، مسافر خانه، هاستِل

همگی این موارد زیر مجموعه ی هتل ها قرار می گیرند و درجه بندی، امکانات، کیفیت و تعریف مشخص خودشان را دارند که از طرف سازمان گردشگری و جامعه ی هتل داران مشخص می شود . لوح و رتبه ی این اماکن در معرض دید قرار دارند . گردشگران با توجه به اهداف سفر و بضاعت منطقه ی مورد نظر و البته هزینه ی سفر، یکی از موارد را انتخاب کرده و مورد استفاده قرار می دهند.

در مطالب بعدی شما را با انواع درجه بندی هتل ها آشنا خواهیم کرد.

با #مفاهیم و دانش گردشگری در کارناوال آشنا شوید.