عکس هایی از سیچوآن چین | 10 سال پس از زمین لرزه بزرگ

گاهی با یک تلنگر کوچک، زندگی یک انسان به کلی دگرگون می شود؛ اما اگر این تلنگر از سوی کره زمین باشد چه؟! آن زمان است که زمین به لرزه در می آید و خانه و کاشانه عده بسیاری را در چنگال خود فرو می برد. متاسفانه زلزله، تاکنون مناطق بسیاری را ویران کرده و جان انسان های زیادی را گرفته است. خبر ناگوار زلزله، تا به حال بارها به گوش همه ما رسیده است و حتا عده ای طعم تلخش را تجربه کرده ایم.

ساکنان استان سیچوآن (Sichuan) در کشور چین، جزو آن افرادی هستند که دنیای شان در تاریخ 12 ماه می سال 2008 در ساعت 14:28 به وقت محلی به کلی نابود شد. اثرات مخرب و ویران کننده زلزله برای این افراد به حدی بود که هنوز پس از 10 سال نتوانسته اند به زندگی عادی خود باز گردند و تنها عده کمی، سکونتگاه ویران شده خود در این استان را رها نکرده اند. مرکز این زمین لرزه بزرگ 80 کیلومتری شمال غرب چنگدو (Chengdu)، مرکز استان سیچوان بود. عمق زلزله، 10 کیلومتر از سطح زمین و قدرتش را 8 ریشتر اعلام کردند.

تقریبا 70000 نفر در این حادثه جان دادند که رقمی دردناک و غیر قابل باور است. بد نیست بدانید زلزله 2008 سیچوآن که از آن با نام زلزله ونچوان (Wenchuan) نیز یاد می کنند، رسوایی عظیمی برای دولت چین به بار آورد. گویا، دولت با هزینه اندک، مدارس این منطقه را ساخته بود و در نتیجه کیفیت و استحکام این سازه ها، بسیار کم بوده است؛ همین سبب شد تا دانش آموزان بسیاری جان خود را در این فاجعه از دست بدهند. حالا که 10 سال از زلزله سیچوآن می گذرد، برخی مناطق زلزله زده بازسازی شده اند و عده ای از مردم سیچوآن به سکونتگاهی جدید در فاصله 30 کیلومتری از خانه های قدیمی شان بازگشته اند.

در حال حاضر، یکی از منابع تامین درآمد ساکنین این منطقه، صنعت گردشگری است. سالانه، تعداد زیادی از مردم دنیا به این ناحیه سفر می کنند تا اثری که زلزله بر جای گذاشته را از نزدیک به تماشا بنشینند. ما هم می خواهیم با این عده همراه شویم و نوع خاصی از گردشگری، به نام «گردشگری سیاه» را تجربه کنیم. «گردشگری سیاه»، یکی از انواع گردشگری است و به بازدید از شهرها و مناطق مصیبت زده اطلاق می شود. مناطقی که بلایای طبیعی مانند زلزله، سیل، سونامی و یا جنگ، حملات تروریستی و … در آنها رخ داده است. هدف از این نوع سفر، به دست آوردن درکی بهتر از عمق فاجعه و تحریک احساس همدردی است. ما هم می خواهیم با مسافران سیچوآن، در مرکز کشور چین همراه شویم و ابعاد این حادثه تلخ را از نزدیک بررسی کنیم. همچنین ببینیم که 10 سال پس از این زمین لرزه، چه بر سر مناطق مسکونی و مردم این ناحیه آمده است.

پس با کارناوال همراه شوید تا در خاطره تلخ مردمان سیچوآن شریک شویم.

1- شهر در چنگال درختان

تصویر پیش رو در آوریل 2018، تقریبا 10 سال پس از زمین لرزه بزرگ سیچوآن ثبت شده است و گذر زمان را در منطقه مسکونی بیچوان کیانگ (Beichuan Qiang) نشان می دهد. پس از زلزله، این شهرستان خودمختار خالی از سکنه شد و حال، طبیعت چهره این ناحیه را به کلی دگرگون کرده است.

2- چه خبر از بچه ها؟!

این تندیس در مقابل مدرسه ای متروکه در شهرستان بیچوان کیانگ نصب شده است. دیگر این مجسمه رفت و آمد دانش آموزان پر شور و بازیگوش را نخواهد دید و از آن روزها تنها خاطره ای باقی مانده است.

3- دیگر هیچ توپی در این تور جای نخواهد گرفت

4- جاذبه ای دیدنی اما سیاه

پس از زمین لرزه 2008، منطقه مسکونی «نگاوا تبت و استان خودمختار کیانگ» هم از گزند حادثه در امان نماند و به کلی نابود شد. حال دولت چین از فرصت مهیا شده استفاده کرده و از این ناحیه به عنوان یک جاذبه گردشگری بهره می برد. ساکنین یکی از شهرک های این منطقه، به نام یینگشیو (Yingxiu) درآمد قابل توجهی از جذب توریست در این ناحیه کسب می کنند.

5- بر بلندای شهرستان مصیبت دیده بیچوان کیانگ

6- بخت یارشان نبود...

7- حتا روستاییان هم در امان نماندند

کلبه ای که می بینید متعلق به شخصی به نام ونگ گوچنگ (Wang Guocheng) است؛ او در یکی از روستاهای کوچک شهرستان ونچوان (Wenchuan County) روزگار می گذراند. حتا کلبه کوچک این روستایی هم از زلزله جان سالم به در نبرد و صدمه های بسیاری را متحمل شد.

8- تاریخ همچنان پابرجاست

در تصویر برج و باروی (1) روستایی را به روی کوه کیانگ (Qiang mountain) می بینید؛ این روستا نزدیک به چهارهزار سال قدمت دارد. پس از زمین لرزه، 226 خانه روستا آسیب دید و 42 نفر جان باختند.

پاورقی

1- به هر گونه دیوار یا حصار، بارو می گویند که این شامل دژهای نظامی اطراف شهرها نیز می شود.

9- روستای کوچکی که تخریب نمی شود

ونگ گوچنگ، یکی از روستاییان است که به ماکت گِلی روستای محل سکونتش، رادیش (Radish village) چشم دوخته است؛ این روستا در شهرستان ونچوان قرار دارد. در سال 2010 ساکنین شهرستان ونچوان به خانه های بازسازی شده خود بازگشتند و در حال حاضر درآمدشان از راه جذب گردشگر و برداشت میوه تامین می شود.

10- جلوه گری طبیعت در منطقه مصیب دیده

شکوفه های کلزا (1) را می بینید که در روستای زلزله زده رادیش (Radish village) خودنمایی می کنند. 
پاورقی

1- کلزا از گیاهان دانه روغنی ست که در مناطقی با آب و هوای معتدل رشد می کند.

11- بازگشت به خانه

مرد روستایی، به خانه ویران شده اش بر روی کوه کیانگ باز می گردد.

12- چراغی که برای سال ها خاموش مانده...

13- چه بر سرشان آمد؟!

ساکنین یکی از روستاهای کوچک شهرستان ونچوان، کفش هایشان را با خود نبردند؛ مشخص نیست که آن ها زنده مانده، فرار کرده اند یا زیر آوار جان باخته اند.

14- عمرش به دنیا بود

لو گیژن (Liu Guizhen)، پیرزن 95 ساله ای ست که از زلزله 2008 سیچوآن جان سالم به در برد. او در حال حاضر در خانه زلزله زده اش، به روی کوه های شهرستان بیچوان زندگی می کند.

15- یادبودی از رفتگان برای بازماندگان

دختری را می بینید که از یادبود زلزله زدگان مدرسه راهنمایی شوانکو (Xuankou) -از مدارس استان «نگاوا تبت و استان خود مختار کیانگ»- بازدید می کند. 

16- زندگی در تلخی، به یاد عزیزان از دست رفته

ژنگ هیانگ (Zheng Haiyang)، پسر 27 ساله ای که از زلزله 2008 سیچوان، جان سالم به در برد؛ اما متاسفانه پاهای خود را از دست داد. او در مقابل یادبودی که در کنار مدرسه راهنمایی بیچوان بنا شده است، یاد از دست رفتگان را تازه می کند.

17- بارها باید این حادثه تلخ را مرور کرد

راهنمای گردشگران را می بینید که در مقابل بنای یادبود نصب شده در مدرسه شانکو توضیحاتی درباره فاجعه زمین لرزه سیچوآن می دهد. راهنمای گردشگری سیاه، شغلی سخت و غم انگیز است، چرا که باید این اتفاق های ناگوار را برای دفعات بسیار در ذهن مرور کنند و برای دیگران شرح دهند.

18- تلاش طبیعت برای بقا در میان خرابه ها

19- جلوه ای تلخ از روزهای شیرین مدرسه

20- نمایی هوایی از خرابه های شهرستان بیچوان

سخن آخر

گشتی در یکی از استان های مرکزی کشور چین داشتیم. این بار به تماشای سازه ها و معابد چینی نرفتیم، بلکه به این ناحیه سفر کردیم تا خاطره تلخ زمین لرزه سال 2008 را مرور کنیم. دیدیم که پس از 10 سال، چطور طبیعت، چهره مناطق مسکونی را عوض کرده و هرگونه علامتی از حضور انسان ها را محو کرده است. نگاهی هم به یادبود از دست رفتگان داشتیم و پای حرف بازماندگان نشستیم.

نظرتان درباره این تصاویر چه بود؟

به طور کل، گردشگری سیاه را چگونه ارزیابی می کنید؟

دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.