بهترین موزه های ایران

امروز قرار است به سراغ خیابان فردوسی تهران برویم و سری به یکی از منحصربه‌فردترین ساختمان های شهر بزنیم. جایی که خود ساختمان جذابیت خاصی ندارد اما چیزی که درون آن مخفی شده، آن را بسیار ویژه کرده است. ساختمان بانک مرکزی ایران که میزبان خزانه جواهرات ملی و گنج پنهان ایران زمین است. گنجینه‌ای بی همتا از طلا و جواهرات بسیار زیبا که یکی از بزرگترین و ارزشمندترین مجموعه‌های طلا و جواهرات در تمام دنیا محسوب می‌شود. جواهراتی که طی قرن‌ها در کنار هم گرد آمده و این مجموعه بی‌بدیل و تماشایی را ساخته‌اند و شما را در تلاألو زیباییشان غرق می‌کنند. این جواهرات به اندازه‌ای ارزشمندند که به‌عنوان پشتوانه پول ملی ایران نیز انتخاب شده‌اند و بهایی ندارند. درست خواندید؛ بهایی ندارند چرا که تعدادی از گوهرهایی که در این مجموعه نگهداری می‌شود در جهان بی نظیر و یگانه‌اند و هنوز قیمتی برای آن‌ها تعیین نشده است.

موزه عروسک‌های ملل و موزه عروسک و فرهنگ ایران، گنجینه‌ای است پر از عشق که عروسک‌های دست‌ساز ایرانی و بیش از 2500 سفیر فرهنگی از حدود 84 کشور جهان را به نمایش گذاشته است. این موزه رنگارنگ علاوه بر کودکان این سرزمین، جستجوکنندگان فرهنگ جهانی و هویت ملی را نیز به خود می‌خواند تا گوشه‌ای از فرهنگ ملل مختلف را به آن‌ها یادآور شود. در جای‌جای این خانه قدیمی سه طبقه، مجموعه‌ای غنی از عروسک‌های کمیاب با پوششی متنوع در گهواره‌هایی از زمان خوابیده‌اند، هرکدام هزاران قصه و روایت دارند و پوشاک و فرهنگ و آداب‌ورسوم سرزمین خود را به تصویر می‌کشند. همچنین در زیرزمین این مجموعه فرهنگی و هنری، اسباب‌بازی‌ها و سرگرمی‌های ملل جهان و فروشگاه عرضه کالاهای فرهنگی قرار دارد.

موزه رضا عباسی، گنجینه‌ای ارزشمند در قلب پایتخت است که آثاری از هزاره دوم پیش از میلاد تا پایان دوره قاجار را در خود دارد و شما را به سفری جذاب در تاریخ می‌برد. نام این موزه را به یاد نقاش مشهور کاشانی در دوره صفوی، موزه رضا عباسی کاشانی یا به اختصار موزه رضا عباسی گذاشته‌اند. به دلیل وجود اشیای متنوع تاریخی از دوره های پیش از اسلام و اسلامی، این موزه را ایران باستان کوچک می‌خوانند و برای آن اهمیت زیادی قائل‌اند. ایران باستان نام یکی از دو ساختمان موزه ملی ایران، مهم‌ترین موزه و موزه مادر ایران است که در تهران قرار دارد.

در شهر بزرگ تهران، روی تپه‌های تاریخی عباس آباد و در مجاورت باغ کتاب تهران یکی از مدرن‌ترین موزه‌های ایران قرار دارد؛ باغ موزه انقلاب اسلامی و دفاع مقدس!

این موزه ترکیبی از یک ساختمان اصلی با مساحت حدودی 8000 متر مربع و یک باغ بزرگ با مساحت 18000 متر مربع است و به همین جهت به عنوان یکی از بزرگ‌ترین موزه‌های کشور شناخته می‌شود. ساختمان اصلی موزه از 7 تالار اصلی و یک تالار به نام پروانه‌ها تشکیل شده است که در مجموع موزه دارای هشت تالار است. هدف اصلی رسیدن به این اعداد، هشت سال دفاع مقدس و همچنین عدد مقدس هفت است. البته تالار پروانه‌ها در حال حاضر بازدید ندارد و برای ارائه آثاری متفاوت در حال آماده‌سازی است. این باغ موزه زیبا با هدف شناساندن انقلاب اسلامی ایران، فرهنگ جنگ و روایت کردن هشت سال جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران ساخته شده و از آخرین و بهترین تکنولوژی های روز دنیا بهره گرفته است.

موزه صدا تبریز اولین موزه تخصصی صدا در کشور است که در دل خانه تاریخی امیر پرویز، دریچه‌ای رو به دنیای زیبای موسیقی گشوده است. در این موزه منحصر‌به‌فرد، گنجینه‌ای ارزشمند از اشیاء و ادوات موسیقی در تالارهایی مجزا به نمایش گذاشته شده است. هر تالار با نام هنرمندی از عرصه موسیقی به معرفی انواع سازهای مضرابی، کوبه‌ای، زهی، کلاویه دار، بادی و غیره می‌پردازد. جالب است بدانید در این موزه خوش صدا علاوه بر سازهای متنوع و دل‌انگیز از گوشه گوشه ایران و جهان، مجموعه‌ای کامل از کلون و کوبه‌هایی خاطره‌انگیز، زنگوله‌های تاریخی از روزگار صفویه تا به امروز، آرشیو صوتی گوش‌نواز، شهرفرنگ، ادوات آیینی و کتابخانه‌ای تخصصی نیز به نمایش درآمده است تا برای دوستداران فرهنگ و هنر این سرزمین محفلی معتبر، صمیمی و خاطره‌ساز باشد. از دیگر جذابیت‌های موزه صدا تبریز، قرارگیری آن در خانه تاریخی امیرپرویز است که میزبان این موزه بی‌نظیر شده است. این بنای آجری زیبا یادگاری ارزنده از دوران قاجار و پهلوی اول محسوب می‌شود که در سال 1384 نیز در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.

خانه و موزه مقدم یکی از جاذبه‌های تاریخی تهران است که قدمتش به اواخر دوره قاجار می‌رسد. این خانه در ابتدا محل سکونت یکی از درباریان قاجار به نام محمدتقی‌خان احتساب‌الملک بود و بعدها، در اختیار فرزند ایشان، دکتر محسن مقدم قرار گرفت. دکتر مقدم که تحصیلات عالیه‌اش را در اروپا به اتمام رسانده بود، با همسر ارمنی تبارش، سلما، در این خانه سکنا گزید و تحولات بزرگی در فضای داخلی آن ایجاد کرد. او این خانه را به محل نگهداری اشیای قدیمی و کلکسیونی همچون کاشی‌ها و سنگ‌های باارزش و قدیمی، کلکسیون پارچه، چپق و قلیان، سفالینه، شیشه، تابلوهای نقاشی، مسکوکات، مهرها و اسناد تاریخی و ... تبدیل کرد؛ به همین خاطر، امروزه از این مکان با عنوان موزه هم یاد می‌کنند. در نهایت هم دکتر مقدم این خانه زیبا را وقف دانشگاه تهران کرد تا نسل‎های بعدی بتوانند از این مکان و آثار ارزشمندی که به همت صاحب‌خانه در آن جمع‌آوری شده‌اند بازدید کنند. در حال حاضر این خانه با وجود معماری و آثار ارزشمندی که داخلش قرار دارد به عنوان یکی از گران‌ترین خانه‌های جهان ارزشیابی می‌شود.

به سمت میدان بهارستان تهران می رویم تا با یکی از باغ موزه‌های زیبای پایتخت، باغ موزه نگارستان آشنا شویم. این باغ و عمارت‌های داخلش بین سال‌های 1222 تا 1228 هجری قمری به دستور فتحعلی شاه قاجار ساخته شد اما اکنون از ساختمان‌های قدیمی آن چیزی باقی نمانده است. ساختمانی که امروزه در باغ نگارستان می‌بینید در دوره پهلوی با 64 اتاق و 4 سالن بزرگ ساخته شد و دورانی محل تحصیل افراد بزرگی همچون ملک الشعرای بهار، دکتر محمد معین، دکتر محمود حسابی، علی اکبر دهخدا، بدیع الزمان فروزانفر، پرویز خانلری و غیره بود. این ساختمان اکنون به‌عنوان یک موزه به فعالیت خود ادامه می‌دهد و در بخش‌های مختلف به نمایش آثار هنرمندان و بزرگان ایران زمین می‌پردازد. از جمله این بخش‌ها می‌توان به موزه مکتب کمال الملک و تالار منیر فرمانفرمایان اشاره کرد که در ادامه به معرفی بیشتر آن‌ها می‌پردازیم. باغ موزه نگارستان در مالکیت دانشگاه تهران است و با شماره 2082 در فهرست آثار ملی ایران قرار دارد.

ردیف موسیقی سنتی یا کلاسیک ایرانی یکی از چند میراث معنوی ایران است که در سال 1388 توسط سازمان بین‌المللی یونسکو به ثبت رسید. به همین منظور در همان سال و با هدف حفظ میراث موسیقی ملی، معرفی آثار گذشتگان، پاسداشت بزرگان عرصه موسیقی و نمایش سازهای سنتی و بومی، موزه‌ای در خیابان مقصودبیک، حوالی خیابان تجریش برپا شد که موزه موسیقی ایران نام گرفت.

این موزه در دو بخش مجزا با به نمایش گذاشتن آلات موسیقی به معرفی موسیقی سنتی (کلاسیک) ایرانی و موسیقی نواحی ایران (موسیقی بومی و محلی) می‌پردازد. از دیگر بخش‌های موزه می‌توان به آرشیو بزرگ آثار ضبط شده، کارگاه ساخت ساز، گنجینه و نمایشگاه تجهیزات اشاره کرد. نکته جالب در مورد این موزه طراحی داخلی آن است؛ به محض ورود رگه‌های مسی رنگی را بر روی دیوار‌های سفید داخل موزه خواهید دید که همگی یادآور سیم‌های سازهای زهی موسیقی‌اند.

باغ موزه هرندی مجموعه‌ای متشکل از باغ و ساختمان قاجاری است که دو موزه سازهای سنتی و باستان‌شناسی را در خود دارد. این مجموعه دارای ویژگی‌های باغ ایرانی است و تلفیق زیبایی از عناصر ایرانی و خارجی معماری را به نمایش می‌گذارد.

این باغ به مدت 100 سال محل استراحت و اتراق افرادی بود که در پی ماموریت‌های مملکتی به کرمان می‌آمدند و مدتی به‌عنوان ساختمان سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری کرمان مورد استفاده قرار می‌گرفت. حالا باغ موزه هرندی، یکی از جاذبه های مهم شهر کرمان است که بازدیدکنندگان را به سوی خود می‌کشاند.

برای رسیدن به موزه ارتباطات باید دل به تهران قدیم بزنید و چند دقیقه‌ای را به قدم زدن در خیابان امام خمینی بگذرانید. ورودی این موزه در میدان مشق واقع شده است؛ جایی که در زمان فتحعلی شاه قاجار به عنوان منطقه‌ای نظامی و برای تمرین رزمی قشون ساخته شد و بعدها تغییرات زیادی به خود دید. حالا این میدان به مکانی تاریخی در پایتخت بدل شده و سردر باغ ملی آن را از همهمه خیابان امام خمینی جدا می‌کند و شما را با خود به دنیایی دیگر می‌برد.

همین که از سردر باغ ملی بگذرید، ورودی موزه را در سمت راست خود می‌بینید؛ موزه‌ای در یک ساختمان قدیمی که معماری جالب توجهی دارد و در آن می‌توانید سیر پیشرفت ارتباطات انسان را به تماشا بنشینید. در گوشه‌ای یک صندوق پست می‌بینید، با چاپارها آشنا می‌شوید، تلگراف و پیشینه‌اش را می‌شناسید، تلفن‌های قدیمی را مشاهده می‌کنید و به‌طور کلی تاریخچه‌ای از این ابزارهای ارتباطی را خواهید دانست.

این موزه در یکی از قدیمی‌ترین و زیباترین عمارت‌های دولتی برپا شده است. این بنا دو طبقه دارد و سالن‌ها و غرفه‌های متعددی را در آن می‌بینید.

موزه بزرگ خراسان، ساختمانی 12 طبقه با وسعت حدود 18000 مترمربع است که به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین موزه‌های ایران و حتی خاورمیانه شناخته می‌شود. در این موزه تالارهای تخصصیِ اشیای تاریخی و مردم‌شناسی را می‌بینید که آثاری شامل ابزارهای سنگی، اشیای سفالی، شیشه‌ای، فلزی، قطعات گچبری، نسخ خطی و چرم را در خود دارند. موزه بزرگ خراسان شما را با آثاری ارزشمند و منحصر به فرد از دوران پیش از تاریخ، تاریخی و اسلامی آشنا می‌کند که شکوه خراسان در قرن‌های پیش را به شما نشان می‌دهند؛ از دست‌افزارهای عصر پارینه سنگی متعلق به حدود هشتصد هزار سال قبل گرفته تا جدیدترین آثار متعلق به دوره معاصر، همه و همه در این موزه به نمایش درآمده‌اند. این موزه در سال‌های اخیر به دلیل به نمایش گذاشتن آثاری ویژه مانند سرِ سرباز هخامنشی شهرت زیادی پیدا کرده است. به جز محل نمایش آثار، گنجینه یا مخزن اشیا، امور اداری و قسمت ویژه علم کیهان‌شناسی، کتابخانه، آزمایشگاه و کارگاه‌های مرمت اشیای تاریخی نیز از بخش‌های این موزه به شمار می‌روند. بد نیست بدانید یک تمبر اختصاصی با تصویری از موزه بزرگ خراسان نیز طراحی شده و به چاپ رسیده است.

در شمال میدان امیرچخماق و در ابتدای خیابان قیام بر سردر یکی از خانه‌های قدیمی، عبارت موزه آب به چشم می‌خورد که با ورود به آن می‌توانید به مرور تاریخ چندهزارساله آب در این مرزوبوم بپردازید. موزه آب یزد سال‌هاست که در خانه تاریخی کلاهدوزها برپا شده و توانسته است توجه گردشگران را به خود جلب کند. در سال 1379 و همزمان با برگزاری نخستین همایش بین‎‌المللی کاریز بود که این موزه کار خود را آغاز کرد تا ارزش و اهمیت آب را در منطقه‌ای کویری به مردم نشان دهد. حالا بسیاری از این موزه با عنوان یکی از بهترین موزه‌های آب دنیا یاد می‌کنند؛ جایی که در آن می‌توان آثار و ابنیه‌های تاریخی در زمینه‌های مختلف مربوط به آب را شناخت و کمی بیشتر در مورد تاریخ این سرزمین دانست.

آنچه که موزه آب یزد را از دیگر موزه‌های آب متمایز می‌کند گذشتن یک رشته کاریز صدها ساله از میان آن است؛ کاریزی که روزگاری آب مورد نیاز مردم را تامین می‌کرد.

در بازار بزرگ کرمان، به سمت مجموعه گنجعلی‌خان می‌رویم و وارد بازار مسگری شمالی می‌شویم. درست روبروی درِ حمام، موزه سکه را می‌بینیم؛ یکی از معتبرترین موزه‌های سکه ایران که در ضرابخانه‌ای تاریخی برپا شده است و به بازدیدکنندگانش فرصت آشنایی با سکه‌های تاریخی و چگونگی ساخت آن‌ها را می‌دهد. ساختمان موزه بیش از 400 سال قدمت دارد و ساخت آن به زمانی باز می‌گردد که حاکم کرمان در دوران صفویه، در حال ساخت مجموعه گنجعلی‌خان بود. در ادامه همراه ما باشید تا به درون این ساختمان زیبا برویم و گشتی در تاریخ داشته باشیم.

یکی از این موزه‌های بسیار محبوب و مشهور تهران «موزه آبگینه و سفالینه های ایران» است که بسیاری آن را با نام مختصرش، موزه آبگینه می‌شناسند؛ مکانی که محل نمایش شیشه‌ها و سفال‌های باارزشی‌ است که از قدیم تا امروز کشف شده و مورد استفاده بودند. این موزه در ساختمانی زیبا و تاریخی متعلق به اوایل حکومت پهلوی در باغی به مساحت ۷۰۰۰ مترمربع در خیابان 30تیر تهران ساخته شد؛ خانه‌ای باشکوه و هشت ضلعی که به دستور احمد قوام، یکی از سیاستمداران و نخست وزیرهای ایران ساخته شد و چندی به عنوان سفارت کشورهای مصر و افغانستان مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۳۵۴ خانه قوام که خود به مانند موزه‌ای جذاب از معماری و هنر است به دفتر فرح پهلوی فروخته و به موزه تبدیل شد. چهار سال بعد موزه به‌طور رسمی افتتاح و خانه و باغ آن در سال ۱۳۷۷ به شماره ۲۰۱۴ در فهرست آثار میراث ملی ایران قرار گرفت. امروزه موزه آبگینه و سفالینه ایران تحت نظر سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری فعالیت می‌کند و مدیریت آن در حال حاضر بر عهده خانم فرزانه قائینی‌ است.

موزه ایران باستان، مشهورترین و شناخته‌شده‌ترین موزه کشور است و در کنار موزه هنر اسلامی، مجموعه بزرگ موزه ملی ایران را تشکیل می‌دهد. این موزه که با ساختمان آجری شکل و قرمزرنگ معروف خود در میان دیگر موزه های ایران شهرت بسیاری دارد، به عنوان بزرگ‌ترین، مهمترین و قدیمی‌ترین موزه کشور شناخته می‌شود. موزه ایران باستان از دو بخش پیش از تاریخ و تاریخی (تا دوره اسلامی) تشکیل شده و محل نمایش آثاری از دوران پارینه سنگی قدیم (کهن‌ترین دوران شناخته شده برای انسان‌ها) تا پایان دوره ساسانی است.

محال است به محله جلفای اصفهان قدم بگذارید و مسحور آن نشوید. گویی زمان به عقب باز گشته و حال‌وهوایی متفاوت بر فضا حاکم می‌شود. کلیسای جامع وانک یا آمنا پرکیچ، کلیسایی تاریخی است که به زمان شاه عباس دوم تعلق دارد. این کلیسا به عنوان مهم‌ترین کلیسای جلفای نو، مرکزی برای تربیت کشیش‌ها و خلیفه‌ها بوده و نقش یک حوزه علمیه مسیحی را داشته است. راهبان بسیاری در اینجا رشد کرده و پرورش یافته و به عالی‌ترین مقام‌های مذهبی رسیده‌اند. امروزه کليسای وانک مرکز خليفه‌گری و کانون ارتباط ارمنيان اصفهان و جنوب ایران با جهان است و نزد ارمنیان جایگاه ویژه و اهمیت بسیاری دارد. ویژگی‌های منحصربه‌فرد این کلیسا سبب شده تا نامش از تاریخ 15 دی 1310 با شماره 85 در فهرست آثار ملی ایران نیز قرار گیرد.

این تنها گوشه‌ای از جلوه‌های پر اهمیت و ارزشمند وانک به شمار می‌رود و بهانه‌ای دستتان می‌دهد که  قدم به دنیای سرشار از آرامش آن بگذارید و محو تماشا شوید. در ادامه ما به موزه این کلیسا می‌رویم و برایتان از آثارش سخن می‌گوییم.

موزه باستان‌شناسی و هنر اسلامی ایران یا به اختصار موزه دوران اسلامی یکی از مهم‌ترین گنجینه‌های به‌جای‌‎مانده از این زمان را در خود جای داده است و در کنار موزه ایران باستان، مجموعه بزرگ موزه ملی ایران را تشکیل می‌دهد. شما در این موزه می‌توانید از تماشای آثار دوران اسلامی از صدر اسلام تا اواخر قاجاریه که در 6 تالار به نمایش درآمده‌اند لذت ببرید. بنای موزه دوران اسلامی با الهام از کاخ ساسانی بیشاپور ساخته شده است؛ طرحی چلیپایی و هشت ضلعی دارد و در 4000 مترمربع مساحت، آثار دوره‌های مختلف اسلامی را در خود جای داده است. این موزه 4 طبقه دارد که نمایش اشیا در آن از طبقه دوم آغاز و به طبقه اول ختم می‌شود. طبقه همکف نیز به سالن اجتماعات و سالن نمایشگاه‌های موقت اختصاص دارد.

خیابان سی تیر یا چهارراه ادیان گذرگاهی است که در آن مردمانی با مذاهب و عقاید مختلف و مجموعه‌ای از مراکز مذهبی‌شان، همه در یک نشانی مشترک ساکن‌اند؛ در میان این گذرگاه اصیل و قدیمی امروز به سمت موزه ارامنه رفتیم. در کلیسای مریم مقدس تهران و بخش شمالی آن ساختمانی واقع شده که با چند پله به سمت پایین شما را به موزه مردم‌شناسی ارامنه یا موزه مردم‌شناسی اسقف اعظم آرداک مانوکیان می‌رساند. 

آرداک مانوکیان از سال ۱۹۶1 تا سال 1999 میلادی، اسقف اعظم ارامنه تهران بود و این موزه به‌طور رسمی در ۱۴ آبان ۱۳۸۷ (۴ نوامبر ۲۰۰۸) با حضور پیشوای دینی ارمنیان، جاثلیق اعظم آرام اول، رهبر کل ارمنیان حوزه سیلیسی، افتتاح شد. در این موزه تصاویر و نقشه‌های کلیساها و دِیرهای ارامنه کشور با ذکر مشخصات فنی و مهندسی و مختصات جغرافیایی آن‌ها، لوازم و ادوات مورد استفاده درمراسم کلیسا، متعلقات روحانیون مربوط به مراسم گوناگون مذهبی، کتب خطی با محتوای دینی، لباس سنتی زنان ارمنی در دوره‌های مختلف تاریخی، مدارک، متعلقات و لوازم شخصی شادروان اسقف اعظم آرداک مانوکیان، تابلوهای نقاشی و گلچینی از آثار هنرمندان معاصر ارمنی ایران از جمله تندیس‌ها، مجسمه‌ها و نقاشی‌ها به‌چشم می‌خورد. دستگاه شمع‌سازی قدیمی و کتابی خطی با قدمت حدودی 600 سال از آثار دیدنی و جالب توجه این مجموعه است. بسیاری از این آثار را افراد مختلف به موزه اهدا کرده‌اند.

همه ما تعریف خاصی از موزه در ذهنمان داریم و بیشتر آن را نمایشگاهی از آثار تاریخی می‌دانیم. شاید این تصور در موزه تماشاگه زمان کمی دگرگون شود چرا که در آن شما با فضایی جذاب مواجه‌اید و حتی اگر اشیای تاریخی را دوست نداشته باشید مجذوب محیط می‌شوید. ساختمانی آبی رنگ در میان یک باغ زیبا که مزین به گچ‌بری، آینه‌کاری، مقرنس‌کاری و گره چینی است. در این ساختمان قاجاری که زمانی خانه حسین خداداد بوده، هم می‌توانید کلکسیونی جذاب از ساعت‌ها و ابزار سنجش زمان را ببینید و هم شاهد نمایشی بی‌نظیر از هنر و معماری ایرانی باشید.

شما در این موزه با ساعت‌های قدیمی ایرانی و خارجی از کشورهای فرانسه، سوییس، انگلیس و آلمان آشنا می‌شوید. آثاری از جمله ساعت شیفت نگهبانی، ساعت کشتی و همچنین ساعت‌های مچی در انواع دستبندی و دو زمانه را می‌بینید، نگاهی به ابزارهای تعمیر ساعت دارید و البته ساختمانی قاجاری و بی‌نظیر را از نظر می‌گذرانید. در بخشی از موزه نیز با ابزار و اسناد گاه‌شماری و تقویم‌های ایرانی آشنا می‌شوید.

بد نیست بدانید نام این موزه از سال 82 در لیست آثار ثبت ملی ایران به چشم می‌خورد.

برای بازدید از موزه برادران امیدوار باید به سوی مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد شوید و به باغی با وسعت 110 هکتار قدم بگذارید. مجموعه‌ای متشکل از کاخ‌ها و ساختمان‌ها و موزه‌های متعدد که در شمالی‌ترین و خوش آب‌وهواترین منطقه تهران واقع شده است و جنگل طبیعی، چشمه‌سارها، قنات‌ها، باغستان‌ها، گلخانه‌ها و خیابان‌هایی را در خود دارد. رودخانه جعفرآباد، از میان این مجموعه می‌گذرد و در قدم به قدم آن، بهانه ای برای ایستادن، تماشا کردن و لذت بردن پیدا می‌شود. در این مجموعه فرصت عبور از خیابان‌هایی را دارید که از دو سو با درختان کهنسال احاطه شده‌اند و حسی وصف نشدنی را برایتان به ارمغان می‌آورند.

سعدآباد در ارتفاع ۱۶۵۰ تا ۱۸۰۰ متری از سطح دریا قرار دارد و میانگین دمای سالانه آن به ۱۲٫۹ درجه سانتی‌گراد می‌رسد؛ این یعنی یک جای خوش آب‌وهوا برای گذران ساعاتی لذت بخش. در این مجموعه می‌توانید قدمی در دنیای قاجارها بزنید و چند ساعتی را هم به مرور تاریخ پهلوی‌ها بپردازید.

مجموعه فرهنگی سردار آسمانی با نام پیشین موزه دفینه از سال 1374 فعالیت خود را آغاز کرد و پس از یک دوره تعطیلی طولانی مدت بار دیگر فعالیت خود را از سر گرفت. موزه دفینه در سال 1396 و با تجمیع موزه خودرو، موزه پول و موزه زمان با نام مجتمع فرهنگی-موزه‌ای تهران به کار خود ادامه داد، سپس با طرح توسعه موزه‌های موسسه دو مجموعه موزه گوهر و هنر اسلامی-جهانی در سال 1399 به آن اضافه گردید. در حال حاضر این مجموعه با موزه هنر اسلامی و هنر جهان، موزه گوهر و آرایه‌های تاریخی و موزه پول ایران در فضای 10 هزار متر مربعی موزه دفینه واقع در خیابان میرداماد پذیرای بازدیدکنندگان است. این موزه با آثار فاخر به‌علاوه امکانات و طراحی داخلی زیبایی که دارد می‌تواند مقصدی جذاب برای دوست‌داران تاریخ باشد. شاید برایتان جالب باشد که بدانید این مجموعه عضو دوچرخه‌سواران کلاب سبز نیز است.

ثبت ملی: این مجموعه در اول خرداد 1396 با شماره 31716 به ثبت رسید.

در حوالی میدان امام خمینی تهران و در امتداد خیابانی به همین نام، جاذبه‌های بسیاری وجود دارند که گذشته تهران را روایت می‌کنند. در این میان یکی از متفاوت‌ترین مقاصدی که در این منطقه وجود دارد، موزه عبرت است؛ جایی که شما را به سفری تلخ در تاریخ کشور می‌برد و از حال و روز زندانیان سیاسی در زمان پهلوی پرده بر می‌دارد. در این موزه مجسمه‌هایی را می‌بینید که با دقت و ظرافت طراحی شده‌اند و شکنجه‌ها و وضعیت زندانیان در آن دوران را به تصویر می‌کشند.

موزه عبرت یک زندان موزه است. زندان موزه‌ها مکان هایی‌اند که در گذشته زندان، قلعه، کمپ و محبس‌هایی چنینی بوده‌اند و زندانیانی را در خود داشتند. زندان موزه‌های بسیاری در دنیا وجود دارند که بنا بر سوابق تاریخی و سیاسی کشورها به صورت‌های متفاوتی شکل می‌گیرند.

موزه عبرت یک مقصد گردشگری سیاه است. هدف از گردشگری سیاه تفریح و خوش‌گذرانی نیست، بلکه قصدش آشنا کردن مخاطب با آثار وقایع تلخ است و حتی شاید او را غمگین کند؛ چیزی که خواه ناخواه در موزه عبرت برای شما اتفاق می‌افتد.

محال است به محله جلفای اصفهان قدم بگذارید و مسحور آن نشوید. گویی زمان به عقب باز گشته و حال‌وهوایی متفاوت بر فضا حاکم می‌شود. کلیسای جامع وانک یا آمنا پرکیچ، کلیسایی تاریخی است که به زمان شاه عباس دوم تعلق دارد. این کلیسا به‌عنوان مهم‌ترین کلیسای جلفای نو، مرکزی برای تربیت کشیش‌ها و خلیفه‌ها بوده و نقش یک حوزه علمیه مسیحی را داشته است. راهبان بسیاری در اینجا رشد کرده و پرورش یافته و به عالی‌ترین مقام‌های مذهبی رسیده‌اند. امروزه کليسای وانک مرکز خليفه‌گری و کانون ارتباط ارمنيان اصفهان و جنوب ایران با جهان است و نزد ارمنیان جایگاه ویژه و اهمیت بسیاری دارد. ویژگی‌های منحصربه‌فرد این کلیسا سبب شده تا نامش از تاریخ 15 دی 1310 با شماره 85 در فهرست آثار ملی ایران نیز قرار گیرد.

در سفر امروزمان به شهر کهن تبریز، گذری به خانه و موزه سفال داریم. این خانه قدیمی با نام‌های صرافلار و علوی، که از مالکان پیشین مجموعه بودند نیز معروف است. یکی از جذابیت‌های این موزه انجام تمامی مراحل ساخت سفال پیش روی چشمان‌تان است که موجب شده است تا به آن موزه زنده سفال هم بگویند.

خانه و موزه سفال متعلق به دوران قاجار و پهلوی‌ست که در دو طبقه و با معماری اصیل ایرانی ساخته شده است. همانند اکثر خانه‌های کهن ایرانی، حوضی در میان حیاط با باغچه‌هایی در اطراف آن قرار دارد و گچ‌بری‌های زیبای آن نیز چشم‌نواز است. در بدو ورود به خانه نخستین چیزی که توجه شما را به خود جلب می‌کند پلاک سفالی ورودی موزه است.

این عمارت تاریخی در سال ۱۳۷۹ به همتِ ‌استان‌داری وقت آذربایجان‌شرقی و سازمان میراث فرهنگی خریداری، مرمت و بازسازی شده و بعد از آن در سال ۱۳۸۴ تغییر کاربری داده است. از جمله بخش‌های این موزه می‌توان به نمایشگاه دائمی آثار سفال، فروشگاه، بخش آموزش و... اشاره کرد. اگر گذرتان به تبریز افتاد کافی‌ست سری به خیابان شمس تبریزی بزنید و از نزدیک این مجموعه زیبا را ببینید.

به دلوار می‌رویم؛ شهر دلاوران، شهر آنهایی که با شجاعت خودشان به اسطوره‌هایی تبدیل شدند که تاکنون در یادها مانده‌اند و زین پس نیز باقی خواهند ماند. نخستین چیزی که در میدان شهر می‌بینید تندیس رئیسعلی دلواری است؛ رهبری که به همراه هم‌رزمانش، هفت سال در برابر استعمارگران با شجاعت جنگید و حالا موزه‌ای به یادش در شهر تاسیس شده است. موزه رئیسعلی دلواری، عمارتی به جا مانده از اواخر دوره قاجار است که دیوارهای سفید و دو درِ بزرگ چوبی دارد. این عمارت برای سی و چند سال محل زندگی رئیسعلی دلواری بوده و در سال 1378 توسط بازماندگان وی به سازمان میراث فرهنگی واگذار شده است. امروز، این موزه قصه‌هایی از گذشته را برای‌تان روایت می‌کند که شخصیت اصلی آنها، رئیسعلی دلواری است. نکته جالب آنکه یکی از اقوام رئیسعلی با لباسی مختص به آن زمان، حوادث آن دوران و چند و چون ماجراها را روایت می‌کند و بر لذت بازدید از موزه می‌افزاید.

به محله قدیمی و اعیان‌نشین ششگلان شهر تبریز می‌رویم؛ در دل این محله قدیمی که از دوره ایلخانی محل دارالحکومه بوده است، قدم در عمارتی می‌گذاریم که نه تنها تداعی‌کننده بخشی از تاریخ معاصرست بلکه با معماری چشم‌نوازش، هنر ایرانی را نیز به رخ می‌کشد. موزه قاجار یا عمارت امیرنظام گروسی، خانه‌ای باشکوه متعلق به دوران قاجار است که توسط امیرنظام گروسی، حاکم وقت آذربایجان در سال 1270 هجری شمسی ساخته شد و در دوره‌های بعد نیز محل سکونت والیان آذربایجان بوده است. عمارتی که سراسری آن بر روی 16 ستون استوار شده و امروز میزبان یکی از موزه های تبریز است. از جمله اشیایی که در این موزه نگهداری می‌شود می‌توان به مجسمه‌های شخصیت‌های برجسته دوره قاجار از جمله ع‍ب‍‍اس‌ م‍ی‍رز‌ا ول‍ی‍‍ع‍‍ه‍د، ‌ام‍ی‍رک‍ب‍ی‍ر، ق‍ائم‌ م‍ق‍‍ام‌ ف‍ر‌ا‌ه‍‍ان‍‍ی و...، خوشنویسی‌ها و دستنویس‌های آن دوران اشاره داشت.

این عمارت تاریخی در سال 1370 و با شماره 1749 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.