زينب شيرازی
نویسنده ارشد کارناوال
انتشار
30 اردیبهشت 1396
به روز رسانی
15 شهریور 1398
شکنجه به هر نوع آزار و اذیت جسمانی و یا روانی گفته می شود و تاریخچه ای دیرینه در زندگی بشریت دارد. از سال های بسیار دور، مراجع قدرت همواره از شکنجه برای اعتراف گرفتن و یا تنبیه آدم ها استفاده می کردند. این روش ها تا سال های سال در جوامع مختلف و سرزمین های دور و نزدیک دنیا رایج بود و در هر منطقه شکل و شمایلی خاص به خود می گرفت. دوره قرون وسطی یکی از دوره هایی است که شکنجه در اروپا بسیار مرسوم بود و وقتی نگاهی به انواع و ادوات آن ها می اندازیم، مو بر تنمان سیخ می شود. امروز همراه کارناوال باشید تا با یکی از این ابزار خشونت آمیز آشنا شوید.
صندلی شکنجه یکی از رایج ترین ابزارهای شکنجه دهندگان در قرون وسطی محسوب می شود. انواع مختلفی از این صندلی ها وجود دارد که البته همگی چند ویژگی مشترک دارند. در قسمت پشتی صندلی شکنجه، دسته ها و نشمینگاه سطوحی پوشیده از میخ به چشم می خورد که تعداد آن ها در مجموع به 500 تا 1500 عدد می رسد. پس از آن که فرد مورد نظر را بر روی صندلی نشاندند، برای آن که حرکت نکند و دردش کم نشود، مچ های شکنجه شونده را با کمربندی به صندلی محکم می کردند. در مواردی نیز سوراخ هایی در زیر صندلی قرار داشت که بر روی آن ها ذغال گداخته می گذاشتند و به این ترتیب باعث سوختگی هایی جدی می شدند.
با استفاده از صندلی شکنجه، زمان مرگ فرد موردنظر بین چند ساعت تا چند روز متفاوت بود. البته میخ های این صندلی به هیچ کدام از اعضاء حیاتی بدن صدمه نمی زد و این میخ ها خود به گونه ای مانع از خونریزی می شدند. امروزه یکی از نمونه های صندلی وحشیانه شکنجه، در موزه شکنجه آمستردام نگهداری می شود.
با خواندن مقاله زیر می توانید اطلاعات کاملی از موزه شکنجه هلند به دست آورید:
موزه شکنجه آمستردام | مروری بر حوادث تلخ قرون وسطی
دوره تاریخی: قرون وسطی
محل نگهداری: موزه شکنجه، آمستردام، هلند
دیگر آثار باستانی و نفیس معرفی شده در کارناوال را بخوانید: گنجینه های ایران و جهان
می توانید درباره برخی از آثار تاریخی جالب ایران و جهان در زیر بخوانید:
دستکش های محمد علی کلی، بوکسور افسانه ای
عبای مقدس حضرت محمد (ص) | خرقه سعادت
تار موی پیامبر اکرم (ص) | موی سعادت
#گنجینه های تاریخ ایران و جهان را با کارناوال بشناسید.
1 دیدگاه
حسین حاجی
تفاوت فرهنگ و تمدن گذشته ی ایران زمین و اروپای پرمدعا را می توان از آثار بجامانده ی تاریخی مشاهده کرد.اما متاسفانه هم ما و هم آنها ،گذشته ی خود را فراموش کرده ایم.ما گذشته ی مملو از آثار علمی و هنری افتخارآمیزمان و آنها گذشته ی ننگینشان را. اروپاییانی که هنوز بوی سوختگی کتابخانه ها و دانشمندانی که زنده زنده ،با جهل خود به آتش کشیدن، به مشام میرسد.
30 اردیبهشت 1396
